skały okruchowe
Encyklopedia PWN
geol. zespół procesów zachodzących pod wpływem czynników zewnętrznych (egzogeniczne procesy), prowadzących do rozpadu mechanicznego i rozkładu chemicznego skał;
bałtycka tarcza, dawniej Fennoskandia,
geol. wydźwignięta część krystalicznego podłoża prekambryjskiej platformy wschodnioeur., obejmująca Płw. Kolski, Karelię, Finlandię, Szwecję i południową Norwegię.
szarogłaz, dawniej szarowaka,
osadowa skała okruchowa, wieloskładnikowa, która jest odmianą piaskowca bogatą w okruchy różnych skał drobnokrystalicznych (powyżej 25% materiału detrytycznego);
pierwszy okres (jednostka geochronologiczna) ery kenozoicznej, trwający od ok. 65 do 1,8 mln lat temu (według niektórych poglądów — do 2,5 mln lat temu); także system (jednostka chronostratygraficzna) obejmujący skały powstałe w tym okresie.
aleuryty
osadowe skały drobnookruchowe zbudowane z ziarn o średnicy 0,01–0,1 mm;
[gr.],
geol. proces przemiany luźnego osadu w zwięzłą skałę dzięki krystalizacji — w wolnych przestrzeniach między ziarnami osadu — spoiwa skalnego, tj. cementu, składającego się z minerałów tworzących się na miejscu powstania skały;
